IMPR Humanitarian
Roza, IŞİD’in 19 Eylül’de Kobani’ye saldırısından sonra Suruç’a sadece kıyafetleriyle kaçabilen on binlerce Kobanili çocuklardan sadece biri. Evini, arkadaşlarını, hatıralarını, yapmayı çok sevdiği resimlerini ve boyalarını en çok sevdiği Kobani’sinde bırakmak zorunda kalmış.
Roza, 12 yaşında mülteciliğin, mülteci olmanın ne olduğunu yaşayarak öğrenmiş. Birçok akrabasını savaşta kaybeden Roza, Ziyaret Köyü’nde annesiyle birlikte yaşam mücadelesini sürdürüyor. Hiç unutamadığı babasını ise 1 yıl önce Kobani’de kaybetmiş.
Roza ile ilk tanışmamız IMPR Humanitarian’ın Kasım 2014’te Suruç’un dört farklı bölgesinde başlayan çocuk dostu alanlar projesi sayesinde oldu. Kobanililer IMPR Humanitarian’ı savaşın ilk günlerinde sınırlarda ve şehir merkezlerinde yardım dağıtırken görmüş ve tanımışlardı. Daha sonra IMPR Humanitarian Suruç ekibi savaş travmasını atlatabilmeleri için Suruç’ta 4 ayrı çocuk dostu alan projesini başlatma kararı verdiğinde bunlardan bir tanesini de Ziyaret Köyüne açmıştı. Ekiplerimiz çocuk dostu alanlarda kendi kendini korumadan, farkındalık oyunlarına, risk eğitiminden yaratıcı drama etkinliklerine kadar birçok aktivite ile çocukları savaş ortamının ağır etkilerinin dışına çıkartmak için hala çabalıyor.
Roza, IMPR Humanitarian çocuk dostu alan aktivelerine ilk katıldığında ürkekliği ve sessizliğiyle dikkatleri üzerine çekiyordu. Birlikte farklı aktivitelere yöneldikten sonra en sonunda resme olan ilgisi, bu konuda yoğunlaşmamız gerektiğini bize gösterdi. Roza, ilk başlardan itibaren sessizliği, suskunluğu, ürkekliği dünyaya küsmüş gibiydi. Saatlerce konuşmadan resimler çizmek istiyor ve nerdeyse çizdiği tüm resimlerde ağlayan bir kız çocuğuna yer veriyordu. IMPR Humanitarian ekibi konuya daha hassasiyetle yaklaşmış ve Roza’ya resimdeki kızın kim olduğunu sormak yerine, kızın neden ağladığı sorusuyla ilk konuşmaları başlatmıştı. Roza, resimdeki kızın babasını kaybettiğini, dünyada zor durumda kaldığını ve bir kurtarıcı olarak babasını özlediği için ağladığını söylüyordu. Resimdeki kızın da 12 yaşında olduğunu konuşmaların devam ettiği diğer günlerde söyleniyordu. IMPR Humanitarian ekibi Roza ile konuşmaların yanı sıra zamanla birlikte etkinlik yapma konusunda kendisini teşvik ediyordu. Kısa bir sürede Roza etkinliklerin hazırlanmasında kendi isteğiyle katılmaya başlıyordu.
Roza şu anda çocuk dostu alan aktivitelerinin tümüne katılıyor ve Ziyaret köyündeki her iki çocuk dostu alanında IMPR Humanitarian ekiplerinin aktivite hazırlıklarında yardım ediyor. IMPR Humanitarian sosyal çalışanları ile yaptıkları sohbetlerden sonra çizdiği tüm resimlere mutlaka gülümseyen bir figür ekliyor; çünkü “babam yaşasaydı beni mutlu görmek isterdi” diyor. Ekiplerimiz gördüğü her güzelliği resmedebilsin diye Roza’ya boyama seti ve resim defteri hediye ettiğinde Roza, yapmayı çok sevdiği resimleriyle dünyanın güzelliklerini çiziyor. Savaştan, acıdan ve gözyaşından sıyrılarak…
Mülteci çocuklara diş taraması ve koruması yapmak ve onlara diş bakımının önemini anlatmak için Suruç’a gelen Dr. Sevim Demir sınıflarındayken, Roza, “sizin gibi insanlara yardım etmek ve savaştan kaçan çocukların yaralarını sarmak için doktor olmak istiyorum” diyor. Hafta içi, okulu biter bitmez çocuk dostu alan aktivitelerine önlüğünü çıkarmadan koşan Roza gülen gözleriyle geleceğe umutla bakıyor.
Dr. Sevim Demir’in diş taraması sırasında Kürtçe bilmeyen fotoğrafçı arkadaşımıza çevirmenlik yapan Roza, “gülmeyenin fotoğrafını çekmiyoruz” diyor sınıftaki arkadaşlarına, yani “Kesên ku nekenin em e wêneyên wan nekşînin” diyor.
Arkadaşlarının, ailesinin ve çevresindeki herkesin gülümsemesine gülümseme katsın diye Roza’nın artık bir fotoğraf makinesi var; dünyanın güzelliklerini ve umudu resmetsin diye resim defteri var artık Roza’nın. Ve en önemlisi onun hep yanında olacak, ilerde onlar gibi olmak istediği abileri ablaları var.
*Hikayede bahsi geçen kız çocuğunun ismi gizlilik nedeniyle değiştirilmiştir.